1987 yılında başladığım, Muhabirlik hayatımın,
1990 sonrasındaki 10 yıllık bölümü,Adliye Polis muhabirliginde geçti.
Çok keyif alarak yaptığım Adliye polis muhabirligi sırasında,
Bir çok hırsızı, arsızı, katili,caniyi, uyuşturucu tacirini bırakın,
Uyuşturucu baronunu,
Kalpazani,
kadın satıcısını ve daha nicelerini haber yaptım.
Ama zevk alarak, yaptığım işten,keyif alarak, yaptım mesleğimi o yıllarda.
O yıllarda Emniyet Teşkilatının en alt biriminden,en üst birimine,
Herkes,mesleğini , vatanını sever gibi yapardı.
Dürüstce,
Doğru bildiğinden şaşmadan,
Mağdurun yanından,suçlunun karşısında gerçek anlamda durarak. Uyuşturucu,kullananlar dahil, satıcılarında,saadece birer piyon olduğu bilinir,ve arkasındaki, gerçek patronlara ulaşılırdı.
Amaç,satana değil,sattırana ulaşıp onun elini kolunu, kesmekten geçerdi. Şimdilerde,
Adliye Polis muhabirliginden zevk almıyorum,
Keyifde almıyorum.
Çünkü,mevzu biline, işe gidile... Yani,satanlar ve kullananlar,benim için sonuç olmuyor, neticeye götürmüyor.
Yani,Aksaray'da uyuşturucu satanlarla,bulunan üç beş gramlık uyuşturucuyla iş bitmiyor.
Uyuşturucu satanlar,yakalanınca,uyuşturucunun köküde kazınmış olmuyor.
Benim için uyuşturucuyu sattıranlar bulunduğu gün,adliye Polis haberi hedefini bulmuş olur.
Çünkü,hala kafelerde,restaurantlarda uyuşturucu servisi yapıldığı ihbarı bize basın mensuplarına kadar geliyor.
Gençlerin,nasıl bir tehlikede olduğunu gördükçe,
Bu iki gram uyuşturucu ele geçirilmiş haberleri cok'da ilgimi çekmiyor.
Hoş,zaten
Emniyette, bize haber yaptırma tasası ve kaygısı yaşamıyor.
Yani durumdan iki taraftan memnun.....
Lakin,durumdan zarar gören tarafların sayısı artıyor,
Ve papağan kuşları, her denetimden önce hala ötüyor.....