Kimilerine göre yaşlıydı, kimilerine göre çok çekmedi, kimilerine göre Allah kurtardı... Ama bana göre evdeki nefesim, ışığım, can yoldaşım, hayat arkadaşım, eşim, dostum, dahası annemdi ölen. Ölüm acı, ama Hakk'ın emri vaki. İsyan etsem de, acı çeksem de, kahrolsam da geri dönüşü yok. “Ölenle ölünmüyor” denir ama, aslında ölenle birlikte içimizde bir parça da ölüyor.
Hayatımda en çok kıymet verdiğim üç kişinin ölümleri beni olgunlaştırdı. Babamı, baba yarım olan ağabeyimi ve en nihayetinde annemi kaybettim. Her kayıpla birlikte sorumluluklarım arttı. Onları kaybettikçe büyüdüm, güçlendim ve hayatın yüklerini omuzladım. Annemin kaybıyla birlikte bütün sorumluluğum sona erdi. Şimdi içim bomboş, sorumluluk yok ve kendimi acilen iyileştirmem gerekiyor. Sonuçta galiba hayat devam ediyor.
Sevdiklerimizi kaybetmek, bizleri derin bir boşluğa sürükler. Herkesin kaybı farklı algıladığı ve farklı tepkiler verdiği gerçeğiyle yüzleşiriz. Ancak ortak olan bir şey vardır: acı. Bu acı, hayatımızın bir parçası haline gelir ve bizimle birlikte yaşamaya devam eder. Bu acı, bizi olgunlaştırır, büyütür ve hayatı yeniden değerlendirmemizi sağlar.
Ölüm, hayatın kaçınılmaz bir gerçeğidir. Sevdiklerimizin yokluğu, hayatımızda büyük bir boşluk bırakır. Ancak bu boşluk, zamanla dolmasa da, kabullenmeyi ve bu acıyla yaşamayı öğreniriz. Kendimizi iyileştirmek, bu süreçte atmamız gereken en önemli adımdır. Acımızı yaşamalı, yasımızı tutmalı ve sonunda yeniden hayata dönmeliyiz.
Hayat devam ediyor. Sevdiklerimizin anılarıyla, onların bize öğrettikleriyle, onların mirasıyla yaşıyoruz. Onların sevgisi ve hatıraları, bizi güçlü kılıyor. Kendimize zaman tanımalı, destek aramalı ve yeniden ayağa kalkmalıyız. Hayat devam ediyor ve biz de onun bir parçasıyız.
